سیر تکامل راکت های تنیس روی میز | از دسته های 50 سانتی تا تقویت کننده ها

قطعا تاریخچه هر ورزشی ویژگی ها و نکات جذاب خود را دارد، مانند نحوه شکل گیری آن ورزش، تکامل پیدا کردن قوانین و ...

در این مطلب به بررسی و تکامل راکت های پینگ پنگ خواهیم پرداخت. پس در ادامه با ما همراه باشید...

اگرچه ممکن است فوراً به نحوه پیدایش راکت‌های تنیس روی میز فکر نکنید، اما داستان توسعه آنها بخش مهمی از تاریخ تنیس روی میز است. در موزه تنیس روی میز ITTF، نمایشگاه های موزه ای متعددی از راکت ها در اشکال و موارد مختلفی وجود دارد.

این موزه دارای آثاری است که صد سال قدمت دارند، اما فقط از آنچه در تعدادی از مرورهای تاریخی دیده ایم، در مورد آنها می دانیم. در چند دهه آخر قرن نوزدهم، پینگ پنگ با توپ‌های ساخته شده از لاستیک یا چوب پنبه بازی می‌شد؛ در حالی که راکت‌های این ورزش، شبیه راکت‌های بدمینتون امروزی بودند، با دسته‌هایی به طول 50 سانتی‌متر و سطح ضربه‌ای که معمولاً از کاغذ پوستی ساخته می‌شد. (تصویر پایین)

با گذشت زمان، دسته های راکت به طور قابل توجهی کوتاه تر شدند، راکت های چوبی ساخته شدند و در نهایت، مردم کاغذ سنباده، چوب پنبه یا پوست حیوانات را به راکت های خود چسباندند. سرانجام، در سال 1902، E.C. Goode انگلیسی برای اولین بار لاستیک را روی راکت گذاشت. در یک داستان معروف، گود پس از دیدن یک تکه لاستیک گرد در کنار صندوق پول در یک داروخانه که برای سکه‌هایی استفاده می‌شد که به‌عنوان پول نقد به مشتریان بازگردانده می‌شد، این ایده به ذهنش خطور کرد. او پس از یک حرکت الهام بخش، از یک تکه لاستیک مشابه روی راکت خود استفاده کرد.

همراه با توپ های سلولوئیدی، راکت های چوبی پوشیده شده با لاستیک در واقع به معنای تولد یک ورزش جدید بود، ورزشی به معنی: تنیس روی میز امروزی... راکت های چوبی پوشیده شده با لاستیک، که بعداً به سطح جوش و پایه کتان تبدیل شد، بازیکنان را قادر می ساخت تا روی توپ بچرخند و کنترل بهتری بر راکت داشته باشند و اساساً بازی را به یک ورزش کاملاً جدید تبدیل کرد.

راکت‌هایی که با لاستیک جوش‌دار پوشیده شده بودند، تا اوایل دهه 1950، زمانی که راکت های اسفنجی ظاهر شدند، بر بازی تنیس روی میز حاکم بود. اولین بازیکنی که از راکت اسفنجی استفاده کرد والدمار فریچ اتریشی در مسابقات قهرمانی جهان در سال 1951 بود. استفاده از اولین راکت های اسفنجی تهاجمی تنها پس از مسابقات قهرمانی جهانی بمبئی در سال 1952 آغاز شد، زمانی که بازیکنان ژاپنی با استفاده از این راکت ها کاملاً آشنا بودند. به عنوان مثال، هیروی ساتو از ژاپن، با استفاده از راکتی که با یک اسفنج پوشانده شده بود، قهرمان جهان در انفرادی مردان شد.

زمانی که از راکت های پوشیده شده با لاستیک جوش دار استفاده می شد، راکت اسفنجی در آن زمان وجود نداشتند. داستان های زیادی را در مورد راکت های تنیس روی میز وجود دارد، داستان هایی که احتمالاً اغلب فراموش شده اند. این داستان‌ها مخصوصاً برای کسانی که امروزه درگیر این ورزش پرطرفدار هستند، جالب است؛ زیرا راهی برای درک پیشرفت آن و چگونگی رسیدن آن به جایگاه امروزی آن است.

در سال‌های پس از جنگ جهانی دوم، منابع آنقدر کمیاب بود که یافتن راکت و توپ برای بازی تنیس روی میز دشوار بود. اولین راکت هایی که در اولین تورنمنت‌ها استفاده میشد، یک طرف لاستیک جوش‌دار و طرف دیگر چوب پنبه بود. این راکت استاندارد بود. لاستیک جوش دار برای فورهند و چوب پنبه برای بک هند استفاده می شد!

اما "لاستیک جوشدار" در واقع تعریف دقیقی نبود، زیرا این ماده فقط برای مدت کوتاهی به همین شکل باقی ماند. جوش‌های وسط راکت پس از مقدار مشخصی استفاده می‌ریختند و از آنجایی که تهیه لاستیک جایگزین عملاً غیرممکن بود، لاستیک وسط اغلب اصلاً جوش نمی‌خورد! این به "لاستیک طاس" معروف شد و مطمئناً برای شرایط بازی ایده آل نبود!

با گذشت زمان، راکت "ریچارد برگمن" اتریشی ساخته و تولید شد. این راکت به شکل غیرمعمولی گلابی شکل بود، دو طرف آن دارای لاستیک قرمز جوش‌دار بود و از لایه‌هایی از درخت اوکومه آفریقایی ساخته شده بود، در آن زمان داشتن یک راکت از آن چوب چند لایه رویای همه بود!

پس از مدتی، راکت "الکس ارلیچ" تولید و به بازار عرضه شد. در حالی که این راکت از درخت اوکومه ساخته نشده بود، اما بسیار "سریع" بود، با یک دسته غیرعادی که در انتهای آن به صورت مایل بریده شده بود. این تکه چوب، با قدمتی بیش از نیم قرن، آشکارا مورد توجه برخی از پیشکسوتان این ورزش است.

سوپراستارهای شگفت انگیز تنیس روی میز

در دهه 1950، هیچ فروشگاهی وجود نداشت که بتوانید راکت ایده آل خود را به صورت سفارشی طراحی و تهیه کنید. این ایده که وارد شوید تا چوب و لاستیک را به دلخواه خود انتخاب کنید، پرداخت کنید و راکت را همانطور که می خواهید داشته باشید کاملاً دور از واقعیت بود.

اول از همه، هیچ فروشگاهی وجود نداشت که بتوانید لاستیک و چوب را جداگانه بخرید، فقط می توانستید محصول نهایی را بخرید. اما امروزه با وجود فروشگاه هایی که تمام لوازم پینگ پنگ را عرضه میکنند، دیگر مشکلی برای خرید لوازم پینگ پنگ به وجود نمی آید. حتی فروشگاه های تخصصی تنیس روی میز هم وجود دارند، مانند فروشگاه تنیس روی میز پینگ پنگ فا...

تا به حال محبوب ترین راکت در آن زمان راکت قهوه ای معروف "Viktor Barna" بود که توسط کارخانه دانلوپ تولید می شد. دهه‌ها پس از کناره‌گیری لاستیک جوش‌دار از دنیای تنیس روی میز، «ویکتور بارنا» همچنان همان چیزی بود که «راکت کلاسیک» در نظر گرفته می‌شد و در محافل کهنه‌کاران و بازیکنان تفریحی محبوب بود!

راکت "ویکتور بارنا" برای آخرین بار در فینال مسابقات قهرمانی جهانی 1954 ظاهر شد، جایی که همنام آن، قهرمان بزرگ ویکتور بارنا، از آن در دونفره مردان استفاده کرد. بارنا و هاگناور در فینال ها به ویلیم هارانگوزو و ژارکو دولینار، تنها بازیکنی که در فینال از راکت اسفنجی استفاده می کند، باختند!

در کنار «بارنا»، راکت‌های محبوب دیگر «جانی لیچ»، «ریچارد برگمن»، «الکس ارلیش»، «گای آمورتی»، «کور دو بای» و بسیاری دیگر بودند. در آلمان، معروف‌ترین راکت ها در دهه 1960 «کانی فروندورفر»، «مارتین نس» بودند، در حالی که راکت «ابرهارد شولر» برای دهه‌ها تقریباً از وضعیت فرقه‌ای برخوردار بود.

ارلیش پس از یک مقدمه کوتاه، تکنیک خود را به نمایش گذاشت. ارلیش قبلا بازیکنی در سطح جهانی بود، اما بک هند کاملا مشخص داشت. کمتر دیده شده که بازیکنی از این تکنیک ضربه ای با موفقیت استفاده کند، اما با این وجود، نمایش این تکنیک هنوز هم یکی از اولین درس های اساسی در اردوی او بود.

منبع: The Evolution of the Table Tennis Racket

این مطلب ادامه دارد...